Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Το μωράκι

Και οι δυο έχουμε ευπάθεια στη σπονδυλική στήλη. Την πιο μεγάλη ζημιά, την έχει η μανούλα, που τον τελευταίο καιρό, κυριολεκτικά, σέρνει το δεξί της πόδι. Ο γιατρός της είπε ότι αν συνεχίσει να κουβαλάει το παιδί στα χέρια, δεν θα το γλιτώσει το χειρουργείο.

Χτες, όσο πιο έντονα και γλυκά γινόταν, παρακάλεσα τη μανούλα να αποφεύγει το κουβάλημα, τη στιγμή μάλιστα που το παιδάκι μας, πατάει πλέον στα πόδια του καλούτσικα και μπορεί άνετα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. "Στο κάτω κατω, καλό θα του κάνει και λίγη άσκηση..."

Της είπα, ακόμη, ότι πρέπει κάποτε να πάψει να συναισθηματοποιεί την "αγκαλίτσα", γιατί το παιδί την εκλαμβάνει ως αποδοχή και τρυφερότητα. Πρότεινα, να πάψει να λέει στο παιδάκι μας "Μωράκι μου, μωράκι μου, πόσο σ΄ αγαπώ!" κι ύστερα να τρέχει πάνω της και να την παίρνει αγκαλίτσα! Υποσχέθηκα, τέλος, να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, επιβλέποντας την κατάσταση με την... αγριάδα μου.

Συμφωνήσαμε πως όταν το παιδί ζητάει αγκαλίτσα για να ανεβεί στο δεύτερο πατωμα ή να κατεβεί από αυτό, εμείς θα λέμε "τώρα καλη μου, δεν είσαι μωράκι! Μεγάλωσες πια, και μπορείς να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις μόνη σου τη σκάλα!"

Πριν λίγο το έκανα και πετυχε. Πράγματι, η κορούλα μας ανέβηκε, αδιαμαρτύρητα, τη σκάλα μόνη της. Εκεί την παρέλαβε η μανούλα και πήγαν για μπανιο χέρι-χέρι.

Μετά, έπρεπε να κατεβούν ξανά κάτω (τι άβολο κι αυτο το σπίτι!). Έσπευσα κι εγώ να... επιβλέψω την κατάσταση και ακούω τη μανούλα να λέει με απρόθυμη αυστηρότητα:

- "Αντε, καλή μου, μεγάλωσες πια! Κατέβα μόνη σου!

- Δεν μπορώ, μαμαααά! Είμαι μωράκι...


Με αισιοδοξία

Κάπα

ΥΓ. Η φράση αυτή της κόρης μας έχει ξεχωριστή σημασία για την ψυχοδιανοητική της ανάπτυξη: είναι το πρώτο της επιχείρημα.

Μέχρι πριν τη φράση αυτή ήταν όλο άρνηση και "δεν θέλω". Δεν μπορούσε να κάνει διάλογο. Μονολογούσε, συμφωνούσε ή διαφωνούσε.

Τώρα ξεκίνησε να... "επιχειρηματολογεί".

Δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι η κατάστασή είναι δύσκολη. Δεν το βάζουμε όμως κάτω, επειδή το παιδί μας είναι αυτό που δεν παραιτείται με τίποτε!

Παρασκευή, 3 Απριλίου 2009

Το μωράκι

Και οι δυο έχουμε ευπάθεια στη σπονδυλική στήλη. Την πιο μεγάλη ζημιά, την έχει η μανούλα, που τον τελευταίο καιρό, κυριολεκτικά, σέρνει το δεξί της πόδι. Ο γιατρός της είπε ότι αν συνεχίσει να κουβαλάει το παιδί στα χέρια, δεν θα το γλιτώσει το χειρουργείο.

Χτες, όσο πιο έντονα και γλυκά γινόταν, παρακάλεσα τη μανούλα να αποφεύγει το κουβάλημα, τη στιγμή μάλιστα που το παιδάκι μας, πατάει πλέον στα πόδια του καλούτσικα και μπορεί άνετα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. "Στο κάτω κατω, καλό θα του κάνει και λίγη άσκηση..."

Της είπα, ακόμη, ότι πρέπει κάποτε να πάψει να συναισθηματοποιεί την "αγκαλίτσα", γιατί το παιδί την εκλαμβάνει ως αποδοχή και τρυφερότητα. Πρότεινα, να πάψει να λέει στο παιδάκι μας "Μωράκι μου, μωράκι μου, πόσο σ΄ αγαπώ!" κι ύστερα να τρέχει πάνω της και να την παίρνει αγκαλίτσα! Υποσχέθηκα, τέλος, να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ, επιβλέποντας την κατάσταση με την... αγριάδα μου.

Συμφωνήσαμε πως όταν το παιδί ζητάει αγκαλίτσα για να ανεβεί στο δεύτερο πατωμα ή να κατεβεί από αυτό, εμείς θα λέμε "τώρα καλη μου, δεν είσαι μωράκι! Μεγάλωσες πια, και μπορείς να ανεβαίνεις και να κατεβαίνεις μόνη σου τη σκάλα!"

Πριν λίγο το έκανα και πετυχε. Πράγματι, η κορούλα μας ανέβηκε, αδιαμαρτύρητα, τη σκάλα μόνη της. Εκεί την παρέλαβε η μανούλα και πήγαν για μπανιο χέρι-χέρι.

Μετά, έπρεπε να κατεβούν ξανά κάτω (τι άβολο κι αυτο το σπίτι!). Έσπευσα κι εγώ να... επιβλέψω την κατάσταση και ακούω τη μανούλα να λέει με απρόθυμη αυστηρότητα:

- "Αντε, καλή μου, μεγάλωσες πια! Κατέβα μόνη σου!

- Δεν μπορώ, μαμαααά! Είμαι μωράκι...

Με αισιοδοξία

Κάπα

.



Σχόλιο

Η φράση αυτή της κόρης μας έχει ξεχωριστή σημασία για την ψυχοδιανοητική της ανάπτυξη: είναι το πρώτο της επιχείρημα.

Μέχρι πριν τη φράση αυτή ήταν όλο άρνηση και "δεν θέλω". Δεν μπορούσε να κάνει διάλογο. Μονολογούσε, συμφωνούσε ή διαφωνούσε.


Τώρα ξεκίνησε να... "επιχειρηματολογεί".
.
Οκ, δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι η κατάστασή της είναι δύσκολη. Δεν το βάζουμε όμως κάτω, επειδή το παιδί μας είναι αυτό που δεν παραιτείται με τίποτε!

.Friday, April3, 2009

.

A Little Baby

.

We, both, have a spinal sensitivity. Mother is the one who suffers more and lately she has been literally dragging along her right leg. Our doctor told her that she will go under surgery unless she stops carrying our daughter in her arms.

.

Yesterday, I kindly begged mother to avoid taking our daughter in her arms, since she is now walking relatively well and she can go up and down the stairs. ‘She will also benefit from the exercise, after all…’

.

I even told her that she should not sentimentalize over ‘hug’ as our daughter takes ‘hug’ for acceptance and affection. I suggested her to stop saying ‘I love you so much my little baby’ while rushing towards her taking her into her arms.

.

Finally, I promised to help as much as I could by overseeing things and making use of my… austerity.

.

We agreed that whenever our daughter wants us to carry her in our arms to or from the upper floor of the house, we will say ‘you are not a little baby anymore, my dear one. You have grown up and you can go down the stairs on your own!’

.

I did that successfully just a while ago. Indeed, our daughter went up the stairs on her own with no complains at all. There, on the top of the stairs, her mother took her hand in hand to the bath.

.

After a while they had to go down the stairs again (what an inconvenient house!). I rushed to ... oversee the situation and I heard mother saying unwillingly in an strict manner:

.

- Come on, my dear, you have grown up now! Go down on her own!

- I can’t muuum! I am a little baby….

.

With optimism,

.

Kapa

.
Comment

This phrase of our daughter has a special importance for her psychological-mental development: she has put forward her first argument.

.

Until she said that phrase, we would only meet with her refusal, she would just say ‘I do not want to…’. She could not enter into a dialogue. She would only agree or disagree and engage into monologues.

.

She has now started ‘arguing’…

.

We do not, certainly, expect any miracles. We know that she is in a difficult situation. However, we do not give up. It is her, our daughter, who is not giving up for anything!


12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Harry

οντως τα παιδια καταλαβαινουν οτι σ' εχουν στο χερι & ...σπανε πλακα...

Kαπα είπε...

Η φράση αυτή της κόρης μας έχει ξεχωριστή σημασία για την ψυχοδιανοητική της ανάπτυξη: είναι το πρώτο της επιχείρημα.

Μέχρι πριν τη φράση αυτή ήταν όλο άρνηση και "δεν θέλω". Δεν μπορούσε να κάνει διάλογο. Μονολογούσε, συμφωνούσε ή διαφωνούσε.

Τώρα ξεκίνησε να... "επιχειρηματολογεί".

Οκ, δεν περιμένουμε θαύματα. Ξέρουμε ότι η κατάστασή της είναι δύσκολη. Δεν το βάζουμε όμως κάτω, επειδή το παιδί μας είναι αυτό που δεν παραιτείται με τίποτε!



Με εκτίμηση

Κάπα

Ανώνυμος είπε...

Δικαιούστε να περιμένετε και θαύματα! Γιατί όχι. Τώρα που ξεκίνησε τα επιχειρήματα και βρήκε η σκέψη της αυτό το δρόμο θα τα χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα. Το πιστεύω και το εύχομαι.
Χριστίνα

Kαπα είπε...

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Δικαιούστε να περιμένετε και θαύματα! Γιατί όχι. Τώρα που ξεκίνησε τα επιχειρήματα και βρήκε η σκέψη της αυτό το δρόμο θα τα χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα. Το πιστεύω και το εύχομαι.
Χριστίνα

06 Απρίλιος, 2009 15:19
----------------------
Αγαπητή Χριστίνα,

ευχαριστουμε για τη συμπαράσταση.

Μακάρι να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψή σας.

Σας ευχόμαστε το καλύτερο

Με εκτίμηση

Κάπα

Μαριλένα είπε...

Απίθανη η μικρή, φαντάζομαι ότι το επιχείρημα ειπώθηκε κ με το κατάλληλο νάζι!

Yannis H είπε...

Χωρίς να θέλω να το πάω σε living room psychology, νομίζω ότι είναι μια αντίδραση του παιδιού όπου νιώθει ανημποριά κι ανασφάλεια, αλλά δεν θέλει να νιώσει ανήμπορος κι ανασφαλής - και παρουσιάζει τον εαυτό του διαφορετικά. Και στοργή παίρνει το μωράκι και βοήθεια και όλοι το αγαπάνε.

Την ίδια αντίδραση είδα στον πρώην μικρό ανιψιό μου (και νυν μεγάλο παιδί της οικογένειας). Η στάση αυτή επέστρεφε ως μια ηλικία (ως εκεί που τον έπαιρνε δηλ. να γίνει πιστευτός).

Kαπα είπε...

Ο/Η Μαριλένα είπε...

Απίθανη η μικρή, φαντάζομαι ότι το επιχείρημα ειπώθηκε κ με το κατάλληλο νάζι!

07 Απρίλιος, 2009 19:06
------------------------
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου, Μαριλένα!

Πράγματι, έτσι είναι. Νομίζω ότι το νάζι της ήταν ανακατεμένη με τη μίμηση, δηλαδή ναι μεν μιμήθηκε τη μητερά της που της λέει "το μωράκι μου, το μωράκι μου", είχε όμως και κάτι δικό της.

Πολλά φιλιά

Με αισιοδοξία και εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η Yannis H είπε...

Χωρίς να θέλω να το πάω σε living room psychology, νομίζω ότι είναι μια αντίδραση του παιδιού όπου νιώθει ανημποριά κι ανασφάλεια, αλλά δεν θέλει να νιώσει ανήμπορος κι ανασφαλής - και παρουσιάζει τον εαυτό του διαφορετικά. Και στοργή παίρνει το μωράκι και βοήθεια και όλοι το αγαπάνε.

Την ίδια αντίδραση είδα στον πρώην μικρό ανιψιό μου (και νυν μεγάλο παιδί της οικογένειας). Η στάση αυτή επέστρεφε ως μια ηλικία (ως εκεί που τον έπαιρνε δηλ. να γίνει πιστευτός).

08 Απρίλιος, 2009 15:24
----------------------
Φίλε Γιάννη, δεν το είχα σκεφτεί έτσι και τώρα που το λές νομίζω ότι έχεις δίκιο. Γιατί η κορούλα μας τσαντίζεται πολύ ότι προσπαθεί να κάνει κάτι και δεν τα καταφέρνει. Έτσι επινόησε το... μωράκι...

Εκτός εάν εννοείς κάτι άλλο και δεν το κατάλαβα.

Με φιλικά αισθήματα και εκτίμηση

Κάπα

Yannis H είπε...

Φίλε Κώστα, αυτό ακριβώς εννοώ. Κι ότι θέλει την επιβεβαίωση ότι την αγαπάτε, ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνει. Το να δηλώνει ...μωράκι είναι σίγουρος τρόπος.

(Χωρίς βέβαια να το καταθέτω με βεβαιότητα, κρίνω από όσα είδα στη δική μας περίπτωση.)

Ανώνυμος είπε...

Agapita Keimena,



Ίσως εκτός της ενοχής που φύγατε και οι δυο μαζί σχετικά μακριά, το επεισόδιο αυτό να σας έδειξε ότι ακόμα και αν δεν είσαστε δίπλα στην Μ-Φ υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να την βοηθήσουν. Υπάρχει τρόπος.



Φιλιά στην μικρή και Ευχές.

m.p.

Kαπα είπε...

Ο/Η Yannis H είπε...

Φίλε Κώστα, αυτό ακριβώς εννοώ. Κι ότι θέλει την επιβεβαίωση ότι την αγαπάτε, ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνει. Το να δηλώνει ...μωράκι είναι σίγουρος τρόπος.

(Χωρίς βέβαια να το καταθέτω με βεβαιότητα, κρίνω από όσα είδα στη δική μας περίπτωση.)

08 Απρίλιος, 2009 17:15
----------------------

Φίλε Γιάννη, συμφωνώ μαζί σου.

Σήμερα, για παράδειγμα, ζήτησε αγκαλιά για να κατεβεί κι αν κρίνω από τον τρόπο που γατζώθηκε επάνω μου, μάλλον αγάπη ζήτησε, αγαπη και αποδοχή και όχι βοήθεια.

Η πλάκα είναι ότι μόλις την παίρνω στα χέρια και πιαστεί καλά, αρχίζει τις... συμβουλες:

"πρόσεχε, μπαμπά, πρόσεχε" (Αυτό το λεει, από τότε που στη βιασύνη μου, πήρα κλειστή στροφή και... έδωσε κεφαλιά στη γωνία....)

Επίσης λέει: "Κρατήσου, κρατήσου". (Μάλλον όμως δεν απευθύνεται σε μένα ακριβώς. Μου υποβάλλει αυτό που θέλει να της πω κι εγώ επαναμβάνω: "κρατήσου, κρατήσου"...)

Αδικος κόπος, δηλαδή, τα σχεδια που κάναμε με την Αντιγόνη. Πάλι στα χέρια την κουβαλάμε. Εγώ δηλαδή, γιατί η Αντιγόνη από Δευτερα πάει στην κλινική για εξετάσεις.

Με φιλικά αισθήματα και πολλή εκτίμηση

Κάπα

Kαπα είπε...

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Agapita Keimena,



Ίσως εκτός της ενοχής που φύγατε και οι δυο μαζί σχετικά μακριά, το επεισόδιο αυτό να σας έδειξε ότι ακόμα και αν δεν είσαστε δίπλα στην Μ-Φ υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να την βοηθήσουν. Υπάρχει τρόπος.



Φιλιά στην μικρή και Ευχές.

m.p.

12 Απρίλιος, 2009 14:06
-------------------

Αγαπημένη Φίλη από τα Παλιά,

καλησπερα σε σένα και στην οικογένειά σου.

Δεν πρόκειται για ενοχές, αλλά για βλακεία μας, για απερισκεψία.

Επειδή τα επεισόδια του παιδιού, τα τελευταία τρία χρόνια , δεν είναι παρατεταμένα, ώστε να αναγκαστούμε να πάμε το παιδί στην εντατική, μάλλον εμείς νιώθουμε πιο άνετοι!

Με το ιστορικό όμως που έχει το παιδί, αυτή η... ανεμελιά μπορεί να είναι καταστροφική.

Η βαριά φαρμακοανθεκτική επιληψία είναι μια ωρολογιακή βόμβα και αργά ή γρήγορα, θα προκαλέσει Το Επεισόδιο, δηλαδή μια σφοδρή κρίση που δεν θα αντιμετωπιστεί παρά μόνο με εισαγωγή στο νοσοκομέιο, στην Εντατική και με την ενδοφλέβεια χορήγηση ντόμπρικουμ, αν το λέω σωστά (αυτό που κρατάει τους ασθενείς σε καταστολή).

Κάποτε, αυτά τα παιδιά, δεν ξυπνάνε. Ή μόλις περάσει η επήρεια του ναρκωτικού, αρχίζει παλι η κρίση.

Πρόσφατα, ενός φίλου το παιδί που έπασχε από μερικώς ελεγχόμενη επιληψία και έφτασε στα είκοσί του χρόνια με 20 όλα κι όλα επεισόδια, πρόσφατα, λοιπόν, αυτό το παιδί έπαθε μία σφοδρή κρίση που το κράτησε δυο βδομάδες στο κρεβάτι. Μόλις περνούσε η επήρεια του ναρκωτικού και πήγαινε να ξυπνήσει, η κρίση ξανάρχιζε.

Οταν αυτά τα παιδιά συνέλθουν, κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι. Είτε την όραση θα έχουν χάσει, είτε την ομιλία, είτε την αφή, είτε την ευστάθεια και την κίνηση...

Το καλύτερο σε αυτές της περιστάσεις είναι να μπορεί ο γονιός να χορηγήσει ενδοφλεβίως το ναρκωτικό, ωστε το παιδί να μην εκτεθεί για πολλή ώρα στις κρίση και υποστεί εγκεφαλικά...

Αυτή είναι η κατάσταση με την βαριά, φαρμακοανθεκτική επιληψία. Γιατί άλλο η απλή και ελεγχόμενη επιληψία, κι άλλο ο δικός μας τυφώνας.

Σε φιλούμε

με αγάπη

Κάπα