Πέμπτη 31 Αυγούστου 2006

Το αγόρι που γνώρισα και δεν πρόλαβα να αγαπήσω

Πότε ξύριζε το κεφάλι του γουλί, πότε ερχότανε με κοντομάνικο μέσα στο καταχείμωνο, πότε έβριζε τα άλλα παιδιά και τους καθηγητές. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος μικρών και μεγάλων - ακόμα και οι φτωχές οι καθαρίστριες τον έτρεμαν! Δακτυλοδεικτούμενος, βίαιος και συχνά αυτοκαταστροφικός. (Μερικές φορές έβλεπες στα μπράτσα και στους καρπούς του τεράστιες γρατσουνιές σχήματος χι. Μια φορά και στο κεφάλι του είχε χαράξει αυτό το χι). Γενικώς όσοι τον ξέρανε και τον βλέπανε από μακριά, έλεγαν "νάτος, αυτός είναι" και παραμερίζανε...

Όλα αυτά ήταν πρωτόγνωρα για τα υπόλοιπα παιδιά ενός κυπριακού Λυκείου με πλήθος από συνεσταλμένα αγόρια και κορίτσια. Απορούσαμε κι όλας πώς τον ανεχόντουσαν οι καθηγητές και κυρίως οι καθηγήτριες, τις οποίες μονίμως "πουτάνες" τις ανέβαζε, "πουτάνες" τις κατέβαζε! Εκείνο, δε, που κυριολεκτικά με σοκάριζε, ήταν οι "χριστοπαναγίες" του. Τέτοιες βρισιές ήταν πρωτάκουστες για όλους μας! Εμείς στην Κύπρο δεν βρίζουμε τα θεία.

Ο Φι, όμως - ένα ξανθό, πανέμορφο, πανύψηλο και γυμνασμένο αντράκι - όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε. Νομίζαμε ότι απολάμβανε αυτήν την σκανδαλώδη ασυλία λόγω του ότι ο πατέρας του ήταν αποσπασμένος, υψηλόβαθμοός στρατιωτικός από την Αθήνα. (Στην πραγματικότητα ο λόγος ήτανε άλλος.) Να μη σας τα πολυλογώ, κανείς δεν τολμουσε να μιλήσει στον Φι.

Αρρώστησε μια μέρα η φιλόλογος μας και ήλθε μία αντικαταστάτρια που δεν ήξερε τίποτε για τον Φι και τον αντιμετώπισε εντελώς απροκατάληπτα, με σεβασμό και τάκτ. Αυτό ήταν, τον κέρδισε! Μοίρασε εργασίες σε όλα τα παιδιά ανά δύο, και έμενα μου έπεσε το ποίημα "Θερμοπύλες" του Καβάφη κι έπρεπε να το... μοιραστω με τον Φι.

Ήλθε στο σπίτι μου, βοήθησε και η μανούλα και βγήκε καλή δουλειά. Από τότε ο Φι είχε έναν άνθρωπο να μιλάει στο σχολείο κι ένα φιλαράκι που το επισκεπτόταν συχνά στο σπίτι του, εμένα.

Με τους άλλους τα ίδια (εξαιρουμένης την αναπληρώτριας την οποία σεβότανε, γιατί είχε βρει τα κουμπιά του). Μαζί μου όμως ήταν άλλος άνθρωπος. Στη μανούλα, δε, όταν μας επισκεπτότανε, ήταν κύριος: τι τρόποι, τι ευγένεια, τι καλοσύνη!

Ώρες-ώρες αναρωτιόμουνα πώς είναι δυνατόν ένα παιδί να έχει τόσο διαφορετικές και αντιφατικές συμπεριφορές! Ο διχασμός του συχνά μού προκαλούσε τρόμο, κάποτε όμως, δεν σας κρύβω, με γοήτευε!

Προς την άνοιξη, μου εκμυστηρεύτηκε πως το περασμένο καλοκαίρι πνίγηκε η αδελφή του (η Χι) και τα είχε με τον εαυτό του που δεν κατάφερε να την σώσει... Ένιωθε ένοχος... Τα κλάματά του έμοιζαν με κραυγές αγρίου ζώου... Τρόμαξε και η μανούλα μου...

Από τότε μαλάκωσε προς τους άλλους η συμπεριφορά του. Άρχισε μάλιστα να διαβάζει (ήταν διάνοια, τα έπιανε με την πρώτη) και κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για την Αμερική (στα μαθηματικά).

Τελειώσαμε κι έπρεπε να φύγουν οικογενειακώς γι΄ Αθήνα. Τους συνοδέψαμε μέχρι το αεροδρόμιο της Λάρνακας, τους αποχαιρετίσαμε έναν-έναν. Φιληθήκαμε με τους γονείς του κι όταν ήλθε η ώρα να φιληθούμε οι δυο μας, δεν ξερω τι μ΄έπιασε κι ένιωσα πως δεν θα τον ξαναδώ ποτέ πια κι εκεί που τον φίλησα απαλά στο μάγουλο, δάκρυσα κρυφά...

Ήταν το αγόρι που γνώρισα και που θα ήθελα να αγαπήσω, αλλά δεν το έφερε η ζωή.

Η ζωή είχε επιλέξει για μένα ένα άλλο σενάριο, που ακόμα και σήμερα κάποτε δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω.

Με αγάπη

Παράγραφος

Σχόλιο που έκανα στο ποστ τού λατρευτού μου ΝικόΔημου "Η πρώτη σας γνωριμία" (26/8/06).

22 σχόλια:

paragrafos είπε...

Πάνω στην ώρα, θυμήθηκα ένα τραγούδι (με τη φωνή της Μοσχολιού) που όταν το σιγανοτραγουδώ, τον θυμάμαι. Θυμάμαι το Φοίβο.

Μακάρι η ζωή του να διέψευσε τους θλιμένους στοίχους που μου το θυμίζουν:




Πού θα βρεις άκρη να σταθείς
και πού φωτιά να ζεσταθείς
ποιος θα σου πλύνει την πληγή
καρδιά μου;

Πόρτα πού θα βρεις ανοιχτή
και ποιος διαβάτης θα σταθεί
γλυκό του λόγο να σου πει
καρδιά μου;

Σαν χελιδόνι ορφανό
θα ψάχνεις ήλιο κι ουρανό
και θα σε διώχνει ο βοριάς
καρδιά μου.

Κι ούτ' ένα χέρι θα βρεθεί
πονετικό να σε δεχτεί
ρόδο που θα 'χεις μαραθεί
καρδιά μου

Πού πας χωρίς αγάπη
στη νύχτα, στη βροχή;
Το δρόμο θα τον χάσεις
καρδιά μου μοναχή.



Με αγάπη

Παράγραφος

Finteias είπε...

Οι ιδιάζουσες προσωπικότητες είναι αλήθεια ότι προκαλούν κάποια έλξη, ίσως διότι υπόσχονται περιπέτειες και απόδραση από την καθημερινότητα.

Επίτρεψέ μου να μιλήσω κάπως προσγειωμένα και να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας είναι η καθημερινότητα και πραγματικά χαίρομαι τους ανθρώπους που βρίσκουν το συναρπαστικό μέρος μέσα σ' αυτήν χωρίς να επιδίδονται σε προσπάθειες αναγκαστικής απόδρασης.

Βεβαίως, σε ό,τι αφορά την προσέγγιση από μέρους σου και από μέρους της καθηγήτριας έχω να πω ένα ένα "μπράβο".

Χαίρομαι που αρχίζουμε σιγά σιγά να τα ξαναλέμε. Το καλοκαίρι όπου να 'ναι τελειώνει και επανερχόμασται όλοι στην προτέρα κατάσταση.

Τα χαιρετίσματά μου στο σπίτι σου.

Pegasus είπε...

"...θέλω να ζήσω
μα αν δε σ'αγαπήσω
δεν ξέρω αν θα μπορώ..."

Αυτό μου θύμισες με το κείμενό σου. Είναι σημαντικό να δείνουμε ευκαίριες στους γύρω μας να μας δείξουν τι καλό κρύβουν, να μη μένουμε στο περιτύλιγμα... τότε ψάχνουν κι εκείνοι πέρα από το περιτύλιγμα μας...

πανέμορφο...

paragrafos είπε...

Φιντείας said...
"Επίτρεψέ μου να μιλήσω κάπως προσγειωμένα και να πω ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας είναι η καθημερινότητα και πραγματικά χαίρομαι τους ανθρώπους που βρίσκουν το συναρπαστικό μέρος μέσα σ' αυτήν χωρίς να επιδίδονται σε προσπάθειες αναγκαστικής απόδρασης."
----------------------------

Φίλε Φιντεία, καλό χειμώνα.

Η πραγματικότητα έχεις τις δικές της νόρμες και όποιος προσπαθεί να την αποφύγει, τελικά έρχεται αντιμέτωπος με όλοένα και χειρότερες όψεις της. Δεν ωφελεί να εθελοτυφλούμε.

Ενας έφηβος όμως ακόμα και υπό φυσιολογικές συνθήκες ζορίζεται. Πόσο μάλλον όταν η ζωή τον χαστουκίσει πρόωρα...

Με αγάπη

Α.

paragrafos είπε...

Pegasus said...
"Είναι σημαντικό να δείνουμε ευκαίριες στους γύρω μας"
-----------------
Καλή μου "συμπατριώτισσα" (το λέω γιατί έναν καιρό ήμουν στα μέρη στου - στο Τορόντο)

Είναι πολυ δύσκολο να δινουμε ευκαιρίες! Δεν... προλαβαίνουμε! Προτιμάμε τον εύκολο δρόμο της... προκατάληψης με ό,τι φριχτό συνεπάγεται κάτι τέτοιο: στιγματισμός, περιθωριοποιηση κλπ

Με αγάπη

Παράγραφος

resident είπε...

Σας εύχομαι χρόνια πολλά.Νομίζω ότι γιορτάζετε σήμερα.

paragrafos είπε...

Σας ευχαριστώ πάρα πολυ, όμως το οικογενειακό πενθος (έχουμε ακόμα τα μαύρα) επιτρέπει μόνο γιορτές για την κορούλα μας.

Και πάλι σας ευχαριστούμε

Με αγάπη

Α.

Jason είπε...

Πολύ γλυκό κείμενο για άλλη μια φορά.

Μας μεταφέρεις εκεί.
Σα να τον βλέπω τον άνθρωπο, σα να βλέπω και την αδερφή του.

Συγκινητικό.

Jason είπε...

Μου θύμισες κάτι και στην αρχή πήγα να αφήσω κι άλλο comment, αλλά τελικά το έκανα κείμενο πολύ μεγάλο και θα το postάρω.

Να είσαι καλά...

andy dufresne είπε...

Γλυκιά ιστορία, πολύ όμορφα γραμμένη.

Μου θύμισες δικούς μου παιδικούς έρωτες.

Και με 'βαλες και σε άλλες σκέψεις.

Τι είναι πιο δύσκολο, να μιλήσεις (στο blog) για την πρώτη γνωριμία μ' ένα χαμένο έρωτα ή για την πρώτη γνωριμία με τον τωρινό σύντροφο;

Αλεξία Ηλιάδου (synas) είπε...

Γεια σου, Παράγραφε!
Καλό Φθινόπωρο & πολλά φιλιά!

paragrafos είπε...

@ Jason

Αγαπητέ φίλε, πέρασα από τα μερη σου και ένιωσα την αμηχανία σου μπροστά στον απροσδόκητο χαμό που σε συντάραξε. Κι όμως, όλη εκείνη η σιωπή των πρώτων ημερών ήλθε τώρα και έγινε συγκρατημένος θρήνος και μνημοσύνη. Δεν βλάπτει να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας. Πολλοί μεγαλώσαμε θεωρώντας πως επιτρέπεται μόνο να γελάμε και πως επιβάλλεται να κλαίμε κρυφά... Κι εγώ εδώ μέσα, στην αρχή, έκλαιγα κρυφά, πίσω από την ανωνυμία...

Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

andy dufresne said...

Μου θύμισες δικούς μου παιδικούς έρωτες.

Και με 'βαλες και σε άλλες σκέψεις.

Τι είναι πιο δύσκολο, να μιλήσεις (στο blog) για την πρώτη γνωριμία μ' ένα χαμένο έρωτα ή για την πρώτη γνωριμία με τον τωρινό σύντροφο;
---------------------------

Ακριβέ μου Αντυ,

κατά το παρελθόν, στον μπλογκ του αγαπημένου μας ΝικόΔημου, έχω μιλήσει επενειλημμένα και για τον έρωτά μου με τον τωρινό μου σύντροφο, όμως δεν ήθελα να αντιγράψω παλιά μου σχόλια και να σας κουράσω με επαναλήψεις. Οσο για τις δυσκολίες που περιγράψεις, ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι οι προσωπικές μας ιστορίες που περιγράφουμε συχνά αποσιωπούν πρόσωπα και γεγονοτα... συχνά πολύ βαριά...

Με πολλή αγάπη

Α.

ΥΓ. Πώς τα παει η μπεμπίνα; Είστε όλοι καλά;

paragrafos είπε...

synas said...
Γεια σου, Παράγραφε!
Καλό Φθινόπωρο & πολλά φιλιά!

02 Σεπτέμβριος, 2006 03:34
-----------------------------
Καρδούλα μου, γεια σου,

Καλό φθινόπωρο και σε σενα! (Σου έχω στείλει την ταινία; Αν όχι, στείλε τώρα με ιμέιλ τη διεύθυνση)

Σε αντάλλαγμα θα σε παρακαλούσα να μου στείλεις αντίγραφα των εφημερίδων όπου δημοσιεύτηκαν τα κείμενα. Επικοινώνησαν μαζί μου πολλοί άνθρωποι χάρη σε σενα!!! Του έχω στείλει την ταινία.

Με αγάπη

Α.

pwlina είπε...

ανατρίχιασα καθόλη τη διάρκεια που διάβαζα το γλυκό σου κειμενάκι...τέτοιοι άνθρωποι "σταθμοί" στη ζωή μας έιναι αυτοί που χαράζουν την πορεία και την προσωπικότητά μας...που μας κάνουν ξεχωριστούς...

να είσαι καλά...

paragrafos είπε...

@ pwlina

"Μα που τον θυμήθηκες αυτόν τον ανισόρροπος" αναρωτήθηκε προ καιρού μια συμμαθήτριά μου, όταν θυμηθήκαμε τα παλιά.

Τελικά, μπορεί οι άνθρωποι να κοιτάμε τα ιδια πράγματα ή να νομίζουμε ότι έχουμε κοινές εμπειρίες, πάντως, κοινά βιώματα μάλλον δεν έχουμε πάντα.

Ο καλός μου επιμένει ότι μερικές φορές βλέπω την ομορφιά χωρίς να υπάρχει, ότι την φαντάζομαι σε πράγματα που για τους άλλους είναι συνηθισμένα, ή ακόμα "χειρότερα" ότι την επινοώ!

Νομίζω πως υπερβάλλει. Ολοι βλέπουμε τα ίδια. Απλώς δεν έχουμε όλοι την όρεξη και το κέφι να τα παρατηρήσουμε κάπως πιο προσεχτικά. Η διάθεση μάς λείπει. Το παρελθόν μας (και το παρόν μας) είναι "εκεί" (και αντιστοίχως "εδώ"). Μας περιμένουν και είναι πρόθυμα για να μας χαρίσουν στιγμές όμορφες ή γενικώς συγκινητικές, στιγμές βιωμένες, έστω και εκ των υστέρων, δηλαδή επεξεργασμένες και τυλιγμένες με την τρυφερότητα της νοσταλγίας ή με αγριότητα της απωθημένης οργής.

Με αγάπη

Παράγραφος

Aphrodite είπε...

Aντε καλέ, το η-μαιηλ σου το άνοιξες?

Φιλιά πολλά παράγραφέ μου, και σε όλους σας!!!!

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!

paragrafos είπε...

aphrodite said...
Aντε καλέ, το η-μαιηλ σου το άνοιξες?

Φιλιά πολλά παράγραφέ μου, και σε όλους σας!!!!

ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ!!!!
-------------------------------

Ποιο ιμειλ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Μου έστειλες ιμέιλ; Πότε;;;

Αντε να ψάξω να δω!

σε φιλώ

Α.

andy dufresne είπε...

Aγαπητή paragrafos,

παρεμβαίνoντας στο διάλογό σου με την pwlina, να πω ότι το να βγάζεις διαμάντια απ' τα σκουπίδια είναι ο ορισμός της τέχνης.

Καλλιτέχνης αυτός που αναδύει στην επιφάνεια, αυτά που οι άλλοι είτε δεν βλέπουν,
είτε τα αισθάνονταν αλλά δεν μπορούσαν να τα πουν.

Τυχεροί όσοι τον περιτριγυρίζουν...


Η μπαμπίνα μας ζει και βασιλεύει και σας χαιρετά.

Η στιγμή μετά το θηλασμό, όταν χαμογελά ναρκωμένη σε βαθιά νιρβάνα,
γεννά ανείπωτα συναισθήματα...

paragrafos είπε...

@ andy dufresne

Φίλε Αντυ,

είσαι πάντα γενναιόδωρος!

Είσαι εκλεκτός άνθρωπος και γι΄αυτό γλυκύτατος μπαμπάς! Μακάρι οι δυσκολίες που θα συναντήσετε να είναι πάντα διασκεδαστικές σαν και αυτές του ληξιαρχείου!

Η κορουλα μας, ως νεογέννητο, ταλαιπωρήθηκε πολυ από κολικούς. Ηταν η πρώτη άσχημη γεύση...

Σε φιλώ με πολλή αγάπη

Α.

Eleni63 είπε...

Kαλή αρχή Παράγραφε, με περισσότερη αισιοδοξία, παλιούς έρωτες και χαρές που θα έρθουν.
Είχες όμως μεγάλή έλξη στους προβληματικούς ανέκαθεν!!!
Ξέρεις τάχα την ερμηνεία αυτής της τάσης? Το λέω μόνο γιατί η χαρά υπάρχει και τη χρειάζεσαι και εσύ και η κόρη σου και ο καλός σου. Αρκεί κανείς να μην προτάσσει το δράμα ...
Παρότι οι δυσκολίες είναι πολλές η ουρά του λάμπραντορ έχει πολλά να διδάξει σε όλους μας. Εμένα κάθε μέρα το Γλυκόσκυλό μου αυτά μου θυμίζει. Με την ουρά του.

paragrafos είπε...

@ Eleni63

Ελένη μου, καλώς όρισες!

Περιμένω συναρπαστικά νέα από τις διακοπές σου!

Εμείς τρέχουμε υποτίθεται με τον Συνδεσμο εδώ στην νήσο και άκρη δεν...

Επειδή όμως εμπλεκονται γνωστοί άνθωποι, αυτολογοκρίνομαι...

Με αγάπη

Α.