Δευτέρα 8 Μαΐου 2006

Σχόλιο (ενός φίλου) για τη σύγκριση Ευρωπαίων και Αμερικανών επιστημόνων

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ (Παράγραφος)

Επί δυομισι χρόνια ζούσαμε ΜΙΑ αγωνία ασταμάτητη, μέρα-νύχτα. Εκατοντάδες επιληπτικά επεισόδια όργωναν τον εγκέφαλο τού παιδιού μας... Οι αυθεντίες τής Ευρώπης το είχαν ξεγράψει. Πέρσι τέτοιον καιρό, πήραμε το δρόμο (της απόγνωσης και τής προσδοκίας του θαύματος) για τις ΗΠΑ. Εκεί βρήκαμε λύση που κρατάει ακόμα.

Εν είδει επετειακού ποστ, παραθέτω το σχόλιο μιας ΕΚΛΕΚΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΑΝΘΕΚΤΙΚΗΣ ψυχής (που για το σύζυγό μου και μένα συνιστά ΠΡΟΤΥΠΟ γονεϊκής αυταπάρνησης και αφοσίωσης), ένα σχόλιο που ανήκει μάλλον και στη σφαίρα της συγκριτικής κοινωνιολογίας και φιλοσοφίας τής κουλτούρας.

Ένα κείμενο που θαύμασα, από έναν άνθρωπο που επίσης θαυμάζω, για σας που ευγνωμονώ και αγαπώ.


Anonymous said...

Αγαπητή Κυρία,

Παρακολουθώ (μέσω της γυναίκας μου η οποία σας απέστειλε σχετικό e-mail) την περιπέτειά σας και μπορώ να καταλάβω τον πόνο σας, επειδή υπήρξα και γω κάποτε ομοιοπαθής. Εξαιτίας άλλης ασθένειας.

Η σύγκριση, νομίζω, που κάνετε μεταξύ Ευρωπαίων και Αμερικανών χρειάζεται κάποιο σχολιασμό. Έχει βαθειές ρίζες ο Διαφωτισμός στην Ευρώπη και το καρτεσιανό ergo για τους Ευρωπαίους σπάει τα κόκκαλα της όποιας αισιοδοξίας. Νομίζω ότι είναι και μια αντίληψη και φιλοσοφία ζωής. Εκτός από τον αδιέξοδο αγώνα και πέρα απ΄ αυτόν και πάνω απ΄ αυτόν, υπάρχει η λύτρωση και το Αξιοπρεπές όριο. Επιτέλους, το Τέλος.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ: Η Αμερικάνικη αντίληψη με την ενθάρρυνση του Don' t give up δίνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Όχι άτοπης όμως! Αλλά, συνδυασμένης με αυτόν τον ακαταπόνητο - έστω και δολλαριολάγνο - πειραματισμό, αφήνει περιθώρια και ελπίδες για τη Νίκη και τη Σωτηρία.

Η Ευρωπαϊκή αντίληψη είναι αποφασισμένη να σεβαστεί τα φυσικά όρια και να μην τα παραβιάσει. Η Αμερικανική, ίσως και λίγο τυχοδιωκτικά, φλερτάρει με την ουτοπία και την προκαλεί ανοιχτά. Λίγο ενδιαφέρει εάν αυτό γίνεται από κερδολατρία. Το περιθώριο του Θαύματος, ΕΔΩ υπάρχει. Στην Ευρώπη, όχι!

Και η ουτοπία είναι πάντοτε μια πρόκληση και ένα κίνητρο όχι μόνο για να γυμνάσουμε τις διαθεσιμότητες μας ή να δαπανήσουμε τα ψυχικά μας αποθέματα, αλλά και για να αναμετρηθούμε με το Αδύνατο. Που στην περίπτωση των Αμερικανών αναζητείται από την έρευνα, έστω την ιδιοτελή, τόσο έντονα όμως ιδιοτελή που να προκαλεί το Αδύνατο και, ενίοτε, τελικά να το ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΝΕΙ!

Η ελπίδα μου στηρίζεται στην πολεμοκάπηλη Αμερική, την τόσο αντιφατική, που καθημερινά σκορπίζει Θάνατο πλανητικά, αλλά που από την άλλη βάσιμα κυνηγάει το ΟΝΕΙΡΟ. Μου θυμίσατε την ταινία του Κουστουρίτσα "Arizona Dream".

Παρακολουθώ, όσο αντέχω, την περιπέτειά σας και δεν θα πω ότι προσεύχομαι για την κόρη σας, καθότι άθεος. Αλλά να ξέρετε ότι αν και αντιαμερικανός πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο κι ότι, κάποτε, θα φάμε και κουφέτα!

Υ.Γ. Το τηλέφωνό μου για οποιαδήποτε μορφή ΠΡΑΚΤΙΚΗΣ βοήθειας (γιατί η αλληλεγγύη, θεωρητικά, είναι δεδομένη και συνήθως ανέξοδη) το έχετε, ήδη, από τη γυναίκα μου. Δοκιμάστε να το χρησιμοποιήσετε.

08 Μάϊος, 2006 01:19

Το παραπάνω έξοχο κείμενο/σχόλιο συνδέεται άμεσα και με το ποστ της 22ας Μαρτίου "Η δική μας Άνοιξη". [Παράγραφος]

14 σχόλια:

silk123 είπε...

Συμφωνω σ αυτο το never never never give up, και οχι μονο για τον τομεα της υγειας.
Κια θα ηθελα να προσθεσω αγαπητη paragrafos οτι πιστευω οτι ειναι ΟΚ να περνας καλα και εσυ.
Εισαι ανθρωπος και αντιμετωπιζεις δυσκολιες.
Μπορει να αισθανεσαι ενοχες στο να αφεθεις να διασκεδασεις.
Ομως κι αυτο χρειαζεται.
Καλη δυναμη (παντα)

apousia είπε...

Έξοχο post-μήνυμα!
Ό,τι πιο όμορφο έχω διαβάσει!
Το αδύνατο,να ηττάται ''ήττα οικτρά'' από την παθιασμένη ουτοπία,παθιασμένη να το συντρίψει.
Και το συνέτριψε,και ΘΑ το συντρίβει στο μωρό μας!
(Όντως καταδικασμένη όπου γης η περίπτωση του Μάρκου μου,μα ποτέ δε θα ξεχάσω,τα νεκρά,παγωμένα,αδιάφορα βλέμματα των κορυφαίων ογκολόγων του Λονδίνου,που προφανώς μεταφράζονταν στον περίφημο ''σεβασμό στα όρια'')
Όλα θα είναι μια γιορτή από εδώ και μπρος,θα δεις!
Η φίλη σου.

Artanis είπε...

@anonymous

Αγαπητέ anonymous, συμφωνώ 100% σε ότι γράφετε, αλλά και με την paragrafo, που το έκανε post, ώστε να το διαβάσουν ακόμη περισσότεροι.
Σας συγχαίρω και πάλι για το κείμενο σας και σας εύχομαι ότι καλύτερο.

Σας εκλιπαρώ να αγνοήσετε το παρακάτω σχόλιο. Απευθύνεται στην οικοδέσποινα και συνοδεύεται από ουρλιαχτά.
Και συνεχίζω:

@paragrafos
ΉΡΘΑΝΕ;;;;ΚΑΙ ΤΑ 6;;;;ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ;;;ΘΑ ΤΡΑΒΗΞΩ ΤΙΣ ΚΟΤΣΙΔΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΙΣ ΚΑΝΩ ΑΛΛΟ ΤΟΣΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΡΓΟ!!!
(δεν πάω καλά...τα έφτυσα)

MainMenu είπε...

Ένα τέτοιο μήνυμα δεν αφήνει περιθώρια για λόγια..΄.είναι μάθημα στάσης ζωής, ειλικρίνεια, δέσμευση, αγώνας, ελπίδα...σας θαυμάζω κι εσάς και το φίλο σας.

Παρότι ανέξοδες όπως λέει και το γράμμα, με όλη μου τη δύναμη, στέλνω τις πιο πολύτιμες ευχές μου στην κούκλα σας

andy dufresne είπε...

Να σκεφτόντουσαν έτσι όλοι οι αντιαμερικανοί, τι ωραία θα ήτανε...

paragrafos,
ο πλούτος πάει στον πλούτο και σεις είστε πολύ πλούσιος άνθρωπος.

Εύχομαι υγεία και καλή διάθεση.

Dormammu είπε...

Είπαμε, Αμερική μαγική χώρα...

Κι εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να ξαναπάτε εκεί και οι τρείς σας ΝΙΚΗΤΕΣ.

par-i-saktos είπε...

συγκινητικο ποστ... καλη δυναμη και καλη συνεχεια...

Stavros Katsaris είπε...

Συγχαρητήρια για τον κύριο που έγραψε αυτό το εξαιρετικό κείμενο.
Ακόμα περισσότερα για την δική σου δημοσίευση.
Θα το επαναλάβω ακόμη μια φορά, κοιτάξτε τις δυνατότητες που κρύβει το internet.
Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει εδώ.

paragrafos δεν το λεω από συνήθεια το νιώθω, καλό κουράγιο σε σένα και το συζυγό σου.
Σας σκέφτομαι!

Finteias είπε...

Το σχόλιο του ανωνύμου φίλου, καλύπτει αρκετά το θέμα που λέμε Αμερική. Ο αντιαμερικανισμός καλό είναι να βασίζεται κυρίως στην εξωτερική πολιτική αυτής της χώρας, όχι πως δεν είναι κάτι σοβαρό.
Για τον σκοπό που πήγες εσύ φίλη Παράγραφε, νομίζω ότι η επιλογή αυτής της χώρας ήταν μάλλον σωτήρια. Το είχες αναφέρει, άλλωστε, και στο σχετικό σχόλιό σου στο blog του Ν.Δ.

Κρατώ κάτι από το σχόλιο του ανωνύμου.

κάποτε, θα φάμε και κουφέτα

Τότε είναι που θα ταξιδέψουμε στην Κύπρο και "εις τους επτά πλανήτας" κατά την κυπριακή παράδοση.

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικα ενα υπεροχο post.
Σας ευχαριστω πολυ.
Στον δικο μου προσωπικο αγωνα το Don' t give up ειναι μονοδρομος και βγαινει απο τα βαθυ της υπαρξης μου γιατι μονο ενα συναισθημα εχει η ψυχη μου προς την γυναικα μου. ΑΓΑΠΗ.
Don' t give up ΑΝΝΑ, Don' t give up παραγραφος Don' t give up σ ολους σας γιατι υπαρχουν ανθρωποι που σας αγαπανε.

με πιστη και ελπιδα
Σταυρος

paragrafos είπε...

Μου είναι αδύνατον να το κρύψω άλλο μέσα μου:

τις τελευταίες μέρες, έχω λάβει μερικά συγκλονιστικά γράμματα (ιμέιλ). Το δικό μου μαρτύριο μοιάζει παιγνίδι,μπροστά σε αυτά που αφηγούνται.

Θυμήθηκα εκείνο το τερτιμμένο που λέγαμε κάποτε: παραπονιόμουν γιατί δεν είχα παπούτσια, ώσπου μια μέρα...

Και λυπάμαι που δεν έχω εξειδικευμένες γνώσεις για να βοηθήσω, να σταθώ δίπλα σε αυτές τις ψυχές, όπως μου στάθηκαν εμένα στο Ρότσεστερ (όπου, τουλάχιστον, η δική μου κορούλα ήταν ζωντανή).

Μακάρι, εκτός από δάκρυα, να είχα να τους προσφέρω κάτι στ΄αλήθεια χρήσιμο, κάτι πιο ουσιατικό και χειροπιαστό.


Με απέραντη αγάπη

Παράγραφος

Aphrodite είπε...

DON'T GIVE UP!

NEVER, EVER!!!

Τα θαύματα, όπως και ο πόνος, για τους ανθρώπους είναι!

Πολλή αγάπη, είστε στις πορσευχές μου, ακόμη κι εσείς που σας ξέρω μόνον από τις αναφορές της παραγράφου!

Πώς είσαι σήμερα κορίτσι?

Εδώ ξανά βρογχίτιδες... και αλλεργίες στις αντιβιώσειες, άρα περιμένουμε την επιφοίτηση, μικρόβια ξου επειδή είστε φιλότιμα...

Φιλάκια, γλυκά, μικρά φιλάκια να πέσουν και να χαϊδέψουν!

paragrafos είπε...

Πριν μερικές βδομάδες ένας ανώμαλος και απάνθρωπος παράφρων, καθ΄έξιν και κατά συρροήν κακοήθης υβριστής, απεβλήθη (γι΄ αυτούς τούς λόγους) από το μπλογκ του ΝΔ, ύστερα και από δική μου παρέμβαση.

Τώρα πια, και πάντα σε ανύποπτο χρόνο, συστηματικά αφήνει εδώ τις ύβρεις του, σε βάρος τόσον εμού και τού συζύγου μου όσο και σε βάρος τού παιδιού μας.

Σας Παρακαλώ, αν βρεθείτε μπροστά σε κάτι τέτοιο, μην το διαβάσετε καθόλου και μη τού κανετε τη χαρη να ανταποδώσετε.

Σάς θερμοπαρακαλώ, αγνοήστε τις υβρεις μέχρι να τις διαγράψω.

Σας ευχαριστώ και με συγχωρείτε για την ταλαιπωρία.


Με αγάπη

Παράγραφος

paragrafos είπε...

Ο υπέροχος άνθρωπος-Ανώνυμος αυτού του ποστ, μέσως τη φιλτάτης συζύγου του μάς έστειλε ένα μήνυμα ελπίδας που θα το σκορπίσω σε ολο το μπλογκ μου, θα βρίσκεται στο τέλος των σχολιών κάθε ποστ και θα του αφιερώσω ξεχωριστό πόστ.

Για να δειτε αυτό το μήνυμα της ελπίδας πηγαινετε στην παρακάτω διεύθυνση:

http://www.anemologio.com/songs/hope.pps

(για να γυρίσετε σελίδα, κάντε αριστερό κλικ)